Chłoniaki

W Europie, liczba nowych zachorowań na nowotwory układu krwiotwórczego (chłoniaki, białaczki, szpiczak) wyniosła w 2005 r. ok. 230 000, w Polsce - prawdopodobnie ponad 6 000, co stanowi ok. 8% zarejestrowanych zachorowań na wszystkie nowotwory. Chłoniaki występują w każdym wieku, najczęściej w 6-7 dekadzie życia. Stale poprawia się skuteczność leczenia chłoniaków. W 2005 szacowane przeżycie 5-letnie chorych na chłoniaka Hodgkina wyniosło ponad 80%, a chorych na chłoniaki inne niż Hodgkina blisko 70%.

Rozpoznanie

Najczęstszym objawem początkowym chłoniaka jest powiększenie jednego lub kilku węzłów chłonnych, ale w 30-50% przypadków choroba może rozpoczynać się w umiejscowieniach pozawęzłowych, takich jak żołądek, migdałek, szpik kostny, jelito, jądro, jajnik, mózgowie, skóra. Chłoniak może również objawiać się podwyższeniem liczby białych krwinek we krwi, czyli białaczką. Na początku choroby mogą nie występować żadne alarmujące dolegliwości. Objawy o ile występują, są zwykle niespecyficzne: guzowate powiększenie węzła chłonnego lub guz w jakimkolwiek umiejscowieniu. Uporczywy, suchy kaszel, duszność, obrzęk na szyi mogą wskazywać na guz śródpiersia. Na rozwój chłoniaka w żołądku lub jelicie może wskazywać przewlekły dyskomfort w jamie brzusznej lub zmiana rytmu wypróżnień. Do objawów związanych z niektórymi chłoniakami należy gorączka ponad 38 stopni - jeżeli nie jest spowodowana infekcją, szybkie chudnięcie, obfite poty nocne. Aby rozpoznanie chłoniaka było możliwe, konieczne jest chirurgiczne pobranie węzła chłonnego lub innej nieprawidłowej tkanki do badania patomorfologicznego. W wyjątkowych przypadkach jest możliwe rozpoznanie na podstawie pobrania materiału tkankowego metodą punkcji cienkoigłowej.

Leczenia:

Bardzo podobnie jak w przypadku innych nowotworów, głównym problemem w Polsce jest zbyt późne podejmowanie właściwego leczenia w odpowiednio do tego przygotowanych placówkach onko-hematologicznych. Dzieje się tak zarówno z winy samych chorych jak i niestety lekarzy tzw. pierwszego kontaktu tj. nie tylko rodzinnych i podstawowej opieki zdrowotnej, ale i wielu innych specjalności.

Długotrwałe leczenie powiększonych węzłów chłonnych kolejno zmienianymi antybiotykami i lekami przeciwzapalnymi i przeciwgorączkowymi doprowadza do pozbawienia szans na wyleczenie znaczącej liczy chorych.

Zobacz również objawy tej choroby: Objawy chłoniaków