Kostniakomięsak

Bardzo często mięsak kościopochodny tworzy się też na bliższym odcinku kości ramiennej. Nowotwór ten rozwija się bardzo często na zdrowej kości, ale może również rozwinąć się z wcześniejszych zmian łagodnych, takich jak dysplazja włóknista, zawał kostny, choroba Pageta, wyrośl chrzęstno-kostna. Kostniakomięsak daje przerzuty drogą krwionośną, które powstają najczęściej w płucach. Przerzuty te w momencie rozpoznania mięsaka kościopochodnego obecne już są u ponad 50% chorych. Choroba objawia się okresowym bólem zajętej kończyny. Ból ten nasila się w nocy, i w miarę postępu choroby występuje coraz częściej. Pojawia się też obrzęk kończyny i następnie złamanie patologiczne.

Rozpoznanie: na podstawie badania rentgenowskiego na stwierdzenie obecności nieregularnych ognisk osteolitycznych z towarzyszącymi zmianami osteosklerotycznymi, na podstawie odczynu okostnowego (nierównomiernie rozmieszczone igiełki), badanie rentgenowskie na stwierdzenie odwarstwienia okostnej, tzw. trójkąty Codmana, badanie rentgenowskie na stwierdzenie guza ze zwapnieniami wewnątrz w tkankach miękkich przylegających do kości, badanie tomograficzne, badanie magnetycznego rezonansu jądrowego na określenie wielkości guza i jego wpływu na duże naczynia i nerwy, badanie scyntygraficzne  w celu zlokalizowania dalekich ognisk przerzutowych. Wyróżniamy trzy postaci kostniakomięsaka: osteoblastyczną, chondroblastyczną i fibroblastyczną. Podział ten zależy od obrazu histopatologicznego kostniakomięsaka. Obraz morfologiczny pozwala rozróżnić też inne podtypy tego nowotworu, które różnią się rokowaniemi i sposobem leczenia. Podział kliniczny Ennekinga, który uwzględnia złośliwość i rozległość kostniakomięsaka, pozwala na dokładną klasyfikację nowotworu.

Zobacz również objawy tej choroby: Objawy kostniakomięsaka