Szkliwiak

Szkliwiak rzadko jest bolesny i charakteryzuje się powolnym, wieloletnim wzrostem. Szkliwiak szczęki rokuje gorzej, ponieważ naciekając tkanki może niszczyć zatoki przynosowe, podstawę czaszki i mózg. Szkliwiaki zwykle rozwijają się u osób pomiędzy 20. a 50. rokiem życia.

Rodzaje szkliwiaka

Szkliwiak należy do łagodnych nowotworów, które nie dają przerzutów. Rozrasta się powoli naciekając na okoliczne tkanki. Występuje w bardzo wielu odmianach, do których należy m.in. postać:

• wielokomorowa - składa się z wielu połączonych ze sobą komór, co na zdjęciu rentgenowskim daje charakterystyczny obraz plastra miodu albo baniek mydlanych. Guz powoduje resorpcję korzeni zębów, z którymi się styka.
  

• jednokomorowa - występuje w 20% przypadków. Ta postać najlepiej rokuje i rzadko dochodzi do wznowienia choroby.

• obwodowa - bardzo rzadka, stanowi zaledwie 2-5% przypadków. Guz występuje poza kością w tkankach miękkich, najczęściej w dziąśle pokrywającym wyrostki zębodołowe.

Szkliwiak wywodzi się z pozostałości tkanek, które w przeszłości umożliwiły powstawanie i rozwój tkanek zębów, dlatego lokalizuje się w 80% przypadków w tylnych odcinkach żuchwy, w okolicy jej kąta lub rzadziej w szczęce. Jest powoli rosnącym guzem, który niejako „rozpycha” otaczającą kość, prowadząc do jej widocznego rozdęcia. W postaci zaawansowanej niszczy blaszkę zbitą kości i zaczyna naciekać otaczające tkanki miękkie. Szkliwiak w obrębie szczęki jest groźniejszy, ponieważ ma tendencję do naciekania zatok przynosowych, podstawy czaszki, a w końcu i mózgu.

Szkliwiak pod lupą

W rozpoznaniu szkliwiaków pomaga obraz radiologiczny guza – zdjęcie zgryzowe, rezonans magnetyczny czy tomografia komputerowa, dobra w obrazowaniu destrukcji kości wokół guza i stosowana jest przy małych zmianach. Nowotwór ten może przypominać wiele innych zmian, dlatego ostateczną diagnozę daje mikroskopowa ocena wycinka albo guza usuniętego podczas operacji.

Leczenie nowotworu

Jedynym sposobem pozbycia się nowotworu jest chirurgiczne usunięcie guza. Gdy nie jest zbyt duży, można go usunąć w całości, z kolei w przypadku większych nowotworów dochodzi do tzw. wycięcia segmentowego lub częściowego wycięcia żuchwy. Niezwykle rzadko zdarza się, że szkliwiak zajmuje całą żuchwę. Konieczne jest wtedy usunięcie całej żuchwy.

Inną alternatywą w leczeniu szkliwiaków jest zastosowanie chemioterapii i radioterapii. Takie leczenie jest często stosowane by zmniejszyć rozmiary guza, co ułatwi jego chirurgiczne usunięcie.

Zobacz również objawy tej choroby: Objawy szkliwiaka